Soerabaja zoo Surabaya

Context
Zo "gemakkelijk" als westerse dierentuinen met architecten een Tropisch Regenwoud van €50 miljoen neerzetten, zo moelijk kunnen dierentuinen in Azië aan fondsen, natuurlijke hulpbronnen en kennis komen. In deze context ziet de Surabaya zoo er in oktober 2017 dankzij wat hulp van buitenaf veelbelovend uit.

Klassieke zoo
De dierencollectie bestaat grotendeels uit dieren afkomstig uit Indonesia, per soort gegroepeerd: zoogdieren, vogels, reptielen en vissen.

Bezoekersreis
Afgestemd op de voorkeur van de Indonesische bezoeker, biedt bonbin Surabaya een soort selfie-reis die start bij het Suroboyomonument voor de ingang en Taman Selfie (selfietuin) aangekleed met neprots en waterval zodra je binnen bent. Tegenover de selfietuin geeft een verblijf met namaakpinguïns de Aziatische bezoeker een indruk van deze vreemde vogels. De infrastructuur lijkt niet erg veranderd maar de paden zijn bestraat, en plattegrond, wegwijzer en informatieborden bij de verblijven zijn er ook. Natuurlijk zijn het tropisch groen en alle bloemen ook beeldbepalend. Soms kun je de kleuren hier horen.

Renovatie
Circa 2010 zijn de volwassen en jonge Komodovaranen gescheiden ondergebracht. In 2012 blijkt het Aquarium te zijn aangepakt door architect Tata Matra. Dak (buiten) en plafond (binnen) zijn gedecoreerd met blauwe golven. Binnen nog meer visversiering, een cilindertank en rijen aquariumbakken langs de wanden. Aan de achterkant van het gebouw loopt een pad langs de grensmuur waarop een blauwe muurschildering prijkt. De muur langs de olifanten heeft een groene muurschildering. De reptielenverblijven zijn een combinatie van etalage en nagemaakte habitat, net als in de meeste westerse dierentuinen.

Nieuwe eilanden voor de grote katten dateren van ongeveer 2013. Het leeuwenverblijf heeft een stenen muur aan de achterkant en aan drie kanten een gracht. Op de eilanden van de Maleise beren en orang-oetans zijn de effecten van een programma gericht op huisvesting en gedragsverrijking zichtbaar. Kunstrotsen, hangmatten en een orang-oetan onder een jutezak.

In maart 2012 wordt 20 kg plastic gevonden in de maag van de overleden laatste giraf. Oktober 2017 paraderen verschillende giraffen in een vernieuwde paddock met schaduwplekken en een Masjidvormig gebouwtje. Buiten het hek nog een foto- en selfie-spot voor bezoekers.

De Nederlandse journalist H.F. Kommer die een plek zocht voor zijn hobby, het verzamelen van wilde dieren, is de oprichter van Kebun Binatang Surabaya. Hij regelt verschillende donateurs en de Soerabaiasche Planten-en Dierentuin start in Kaliondo na het Besluit van de Gouverneur-generaal van Nederlands-Indië op 31 augustus 1916, nummer 40. Op 28 september 1917 verhuist de dierentuin naar jalan Groedo en in 1920 naar een terrein van 3 ha van de Oost-Java Stoomtram Maatschapij (OJS).

Vanaf april 1918 is de zoo tegen betaling open. Op 11 mei 1923 besluit de ledenvergadering in Restaurant Simpang om een ​​nieuw genootschap op te richten en mede-oprichter en voorzitter J.P. Mooyman door W.A. Hompes te vervangen. Met steun van de gemeente en bij parlementair besluit komt er in 1927 3 ha grond van de OJS bij. In 1939-40 breidt de zoo nogmaals met 8 ha uit.

De laatste decennia bezorgen berichten over overbevolking, dierenhandel, ziekte en ondervoeding de zoo de naam "dierentuin van de dood". Online petities trekken internationale aandacht. In 2010 zet de regering een tijdelijk team in, onder leiding van de ervaren dierenverzorger Tony Sumampau.

Van de boot van Bali gestapt en 's morgens om een uur of 6 aan de koffie tegenover de dierentuin. Gluren naar binnen en een oppasser doet open. Mogen de kooi van de pelikanen in, stokken overgooien met de olifant en in het komodovaranenverblijf tussen deze draken lopen. Schildpad en kroko worden voor ons boven water gehaald. Krijgen nasi goreng aangeboden en een rondje op de rug van de olifant.

Voor het overige moet deze zoo het doorlopend met een slechte pers doen.

De dierentuin van Surabaya stond niet op het programma tot er een online petitie bij de president van Indonesië bleek ingediend om deze dierentuin te sluiten. Daarom toch eropaf om te zien wat er in 20 jaar van geworden is. Zoek de verschillen dus en dat waren er meer dan zeven!

In vergelijking met 1996 is het verblijf waar we tussen de Komodovaranen mochten lopen vervangen door twee ommuurde buitens, ons ritje op een olifant geheel geïnstitutionaliseerd en de buitenbaden waar de verzorger op geheel eigen wijze een krokodil en schildpad boven water haalde nog hetzelfde terwijl eromheen alles gepimpt is met kleur, stenen en omheining. Er is zorg aan wandelpaden, wegwijzers en beplanting besteed, kortom iets van een opknapbeurt is zichtbaar! De collega die ik daar ontmoet concludeert dat dit nu de kracht van sociale media is. Geen slecht resultaat voor een ondermaatse dierentuin in een onderontwikkeld land.